Joaguim Baptista Antunes (Baptistantunes)
Urodzony w 1953 w Serta, Castelo Branco, w Portugalii. Podpisuje swoje obrazy „Baptistantunes”, łącząc nazwiska matki i ojca. Urodzony w jednym z najbiedniejszych regionów Portugalii, spędził dzieciństwo pracując z ojcem jako owczarz. Będąc dorosłym człowiekiem zainteresował się historią sztuki i pod wpływem fascynacji kilkoma artystami zaczął sam tworzyć. Bodźcem stała się także śmierć brata, który zginął podczas wojny w Angolii. Fakt ten uzmysłowił mu kruchość życia. Zaczął oszczędzać pieniądze na podróże. W Nowym Jorku odkrył obrazy Chagalla i Picassa, które pobudziły jego imaginację. Znany jako twórca malarstwa symbolicznego i dekoracyjnego a także rzeźbiarz. Tworzy na elementach natury, wyrzuconych przez rzekę korzeniach drzew, upostaciawiając je w figury ze świata własnej wyobraźni.
Kiymet Benita Bock
Urodzona w 1958 w Ercis, w Turcji. Studiowała by zostać nauczycielką. W 1979 zachorowała na polio i to dramatycznie zmieniło jej życie, po 8 latach zaczęła poruszać dłońmi. W 1987 roku poznała artystę Karl Otto Bocka, wyszła za niego za maż i wyjechała do Hamburga. W 1990 roku zaczęła tworzyć obrazy o specyficznych kształtach, wypełnione detalem przywołującym formy z Afryki czy Oceanii, malarstwa Miro i Klee. Obrazy te ujawniają także silne związki z tradycją folkloru kurdyjskiego. Dominuje w nich zamiłowanie do natury, widoczne szczególnie w miękkiej linii rysunku. Artystka tworzy w różnych technikach /głównie tempera, ołówek, akryl/, na różnych podłożach malarskich, od miniatur po duże formaty. Artystka otrzymała Grand Prix Insita w 2000 roku.
Eva Droppová
Urodzona w 1936 w Bratysławie, w niemiecko-węgierskiej rodzinie. Pracowała jako rysownik w Research Institute of Textiles w Bratysławie. Zaczęła instynktownie rysować po silnej chorobie syna w 1991 roku. Stosuje technikę mieszaną, w zależności od natchnienia. Najczęściej maluje tuszem indyjskim. Obrys konturu figury wypełnia pastelami, olejami, temperami. Rysuje automatycznie. Często w tle pojawiają się pytania duchów lub Boga. W odpowiedzi powstają metamorficzne kształty ornamentalnych form roślinnych.
Artystka stworzyła ilustracje do spirytualistycznej książki „The Book of Spiryt” Allaina Kordec’a. Brała udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych.
Claudine Goux
Urodzona w 1945 w Nitro, we Francji. Studiowała medycynę. W czasie stażu poznała lekarza psychiatrę, za którego wyszła za mąż w 1971 roku. W tym samym roku zaczęła także tworzyć pod wpływem fascynacji twórczością Gauguina. Zachęcona przez Dubuffeta, z którym utrzymywała korespondencyjną znajomość, zaczęła rozwijać talent. Stworzyła własny styl miniatur o silnej palecie barw i równie mocnym konturze rysunku. Artystka inspiruje się motywami sztuki afrykańskiej, prekolumbijskiej, pogańskimi misteriami. Posługuje się głównie tuszem, gwaszem, akrylem. Znana także jako ilustratorka poezji takich twórców jak: Jacques Canut, Idole Caradec, Jean Chatard, Monique Rosenberg, Anne Poire, JF Lavaur. Obrazy artystki były pokazywane w ramach Triennale Insita 2000 w Bratysławie. Znajdują się w wielu kolekcjach, w tym Collection de l’Art Brut w Lozannie.
Patrick Gimel
Urodził się w 1952 w Grenoble, we Francji, gdzie nadal mieszka. Styl artysty tworzą dekoracyjne, skomplikowane, wijące się formy linii, układające się w eliptyczne struktury, zbudowane głównie przy użyciu czarnego tuszu, czasami pasteli. Obrazy artysty znajdują się w wielu zbiorach prywatnych i kolekcjach na całym świecie. Prezentowane także w Collection Neuve Invention w Lozannie.
Ognjen Jeremic (1953 - 2005)
Urodzony w Zenica, w Bośni. Sygnował swoje obrazy „Ogi”. Zamierzał studiować sztuki piękne, rodzina odwiodła go od tej myśli ze względów finansowych. Skończył College for Manager of Tourism. W 1983 został żeglarzem i podróżował do Indii, Meksyku. W czasie długich rejsów rozwinął swoje zainteresowania malarskie, które ujawniły się wraz z fascynacją obcymi lądami. W 1988 odbyła się pierwsza wystawa jego obrazów w Belgradzie, po której postanowił zostać profesjonalnym artystą i porzucił morze. W 1991 roku wyjechał do Niderlandów, ze względu na sytuacje polityczna w kraju. Jego obrazy, bardzo ekspresyjne są odą do natury, fascynacji prehistorycznymi formami, a także przejawem zamiłowania do struktury i deseni.
Przemysław Kiebzak
Urodzony w 1973 roku w Poznaniu. Uczestnik Warsztatów Terapii Zajęciowej „Krzemień” w Poznaniu. Interesujący rysownik.
Tworzy przy użyciu cienkopisu, najchętniej czarnego, stawiając czarne znaki na bieli tła. Wśród jego ulubionych tematów pojawiają się pejzaże miejskie, wymyślone budowle, zamki. Delikatna arabeska linii rysunku tworzy niezwykłe miasta, pełne antycznych budynków. Artysta często inspiruje się kartkami pocztowymi, przetwarzając zastany obraz w system graficznych znaków, podkreślających aspekt techniczny budowli. Stwarza obrazy miejsc, których nigdy nie widział, opuszczonych miast, o bogatym detalu lecz pozbawionych ludzi. Jego prace były prezentowane na indywidualnych i zbiorowych wystawach, w tym: INSITA 2007, Stadtmuseum, Erlangen, 2008; Kunsthaus Kannen, M?nster, 2008; Galeria „tak”, Poznań, 2009.
Cecilie Marková (1911 - 1988)
Urodzona w Kyjovie, zmarła w 1988 roku. Została wychowana w tradycyjnej słowackiej rodzinie. Pracowała jako modystka w sklepie z odzieżą. Zaczęła tworzyć nagle po seansie spirytualistycznym. Powstał pierwszy rysunek oznaczony zapisem - 10 rano, 18 październik 1938. W 1940 została wdową. Całe uczucia ukryła w obrazach, które stały się komunikacją ze zmarłym mężem. Jak sama zauważyła bez twórczości byłaby pusta emocjonalnie. Artystka stworzyła „świat nierealnych form”, nie mających odbicia w rzeczywistości. Najpierw powstawał zarys ołówkiem na papierze, potem dodawane były kolory pastelami. Wyłaniały się niezwykłe formy ornamentalno- kwiatowe. O lat 60-tych zaczęła tworzyć także spirytualistyczne portrety, pejzaże kosmiczne. W 1950 roku miała miejsce pierwsza wystawa arystki w Kyjovie. Dziś jej obrazy znajdują się w wielu kolekcjach, w tym Collection de l’Art Brut w Lozannie.
Justyna Matysiak
Urodzona w 1979 roku w Poznaniu. Uczestniczka Warsztatów Terapii Zajęciowej „Krzemień” w Poznaniu, gdzie zaczęła tworzyć. Wśród głównych tematów jej obrazów pojawiają się postacie, ptaki, budynki, ostatnio kobiety. Tworzy przy użyciu cienkopisu oraz ołówka na papierze. Wizje artystki są refleksją na temat rodziny, życia, miłości. Justyna jest estetką. Dbałość o detal przejawia się tak w jej stroju jak i w rysunkach. Kobiety z obrazów, strojne w biżuterię, są odbiciem zamiłowań artystki do biżuterii. Struktury linii, wrażliwość kolorystyczna rysunków dają szczególną moc jej pracom. Artystka został nagrodzona Grand Prix Insita 2007 w Bratysławie. Jej prace były prezentowane na indywidualnych i zbiorowych wystawach, w tym: Galeria „tak”, Poznań, 2007; Stadtmuseum, Erlangen, 2008; Kunsthaus Kannen, Munster, 2008.
Jean-Pierre Nadau
Urodzony w 1963 w Melun we Francji. Studiował aktorstwo. W 1997 poznał „singular artist” Chomo i pod jego wpływem zaczął rysować.Rysunki, często przybierające spore rozmiary, do 10 m długości /jak u jego przyjaciela, także twórcy outsider art Chrisa Hipkinssa/, naznaczone są systemem znaków wielokulturowych, elementów legend, mitologii, symboli antycznych i religijnych. Obrazy tworzą symetryczne kompozycje. Symetria, repetycje form zdradzają zamiłowanie do osi ogrodów francuskiego architekta Le Notre’a. Najczęściej artysta operuje czernią i bielą, które osiąga stosując indyjski tusz na papierze lub płótnie.Do częstych motywów należy wizerunek przepełnionych miast, niekiedy pojawia się w jego obrazach świat animowanych filmów s-f. Artysta odmawia podpisywania swoich obrazów. Jego prace były prezentowane w ramach Insity w 2004 i 2007.
Adam Nidzgórski
Urodzony w 1933 w Cameilles-en-Paris. Absolwent Liceum Plastycznego w Paryżu, Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. 10 lat spędził w Tunezji. Od 1967 mieszka we Francji. Od 1963 maluje jako samouk. W 1965 miał pierwszą wystawę w Tunisie.
W latach 80-tych zafascynowany sztuką Dubuffeta nawiązał z nim kontakt i został przez niego zachęcony do dalszej twórczości. Tworzy w różnych technikach, wykorzystując różne podłoża malarskie, wśród nich powstają bardzo sugestywne rysunki na gazetach. Pojawiają się postaci o niezapomnianych oczach, twarzach, gestach. Jak sam określa „Bardziej od sławy szukam spełnienia się w tym co lubię”. W 2009 roku miała miejsce duża indywidualna wystawa artysty w Galerii „Oto ja” w Pocku.
Radmila Peyovic
Urodzona w 1936 w Belgradzie. Jej dzieciństwo naznaczone zostało wojną. Rodzice zginęli, dom został spalony. Wraz z siostrą przebywała w domu dla uchodźców w Albanii, potem przedostały się do Włoch. Wyszła za mąż za żołnierza włoskiego i zamieszkała w Correggio. Około 30 roku życia zaczęła przejawiać symptomy choroby umysłowej i została osadzona w szpitalu psychiatrycznym. Tam też zaczęła rysować. Tworzyła rysunki - ujęcia reprezentatywne profilu kobiecego. Były to niekończące się wariacje tego samego motywu. Zmieniał się jedynie typ biżuterii, uczesanie. Wizerunek, obrysowany delikatnie kreską, pozostawał ten sam. W tle pojawiał się często napis, którym artystka określała samą siebie „gesu bannbbinno” /Dziecko Chrystusa/.
Vasilij Tichonovič Romanenkov
Urodzony w 1953 w miejscowości Bogdanovka w Rosji. Od 15 roku życia żył na przedmieściach Moskwy. Obecnie pracuje jako ogrodnik w parku dużego hotelu. Tworzy od 1975 roku. Przez 10 lat specjalizował się w Extramural People’s Art University dla nieprofesjonalnych twórców. Jego kompozycje rozwijają się centralnie, wychodząc od głównej, środkowej figury, tworząc spirytualne przestrzenie. Wśród głównych tematów zawsze pojawiają się rytuały świąt: śluby, pogrzeby, pochody, które reprezentują „ koło życia”. Bardzo istotnym motywem obrazów są cmentarze oraz pojawiające się dusze zmarłych, archetyp Matki, Czasu, podwójności – tego co wewnętrzne i zewnętrzne, tego co ziemskie i tego co niebiańskie. Dopełnieniem obrazów są ptaki, symbole masek, słońca oraz charakterystyczna ozdobna rama. Artysta rysuje każdego dnia, odwiedza cmentarze, słucha śpiewu ptaków. Jego prace zostały uhonorowane Grand Prix Insita w 2004.
Zbyněk Semerák (1951-2003)
Pracował w fabryce tekstyliów, potem w wielu zawodach, m.in. jako osoba zmieniająca dekoracje scen w teatrze. Nie miał 30 lat kiedy został inwalidą i poświecił się całkowicie malarstwu. Jak twierdzili jego rodzice, urodził się z ołówkiem w ręce. Był introwertykiem, mógł tworzyć tylko w całkowitej samotności. Przed zaśnięciem miał zwyczaj myśleć o obrazie, który namaluje następnego dnia. Najpierw tworzył tysiące rysunków-szkiców w swoim notesie, by cel osiągnąć w ostatecznym obrazie. Jego ulubioną techniką była tempera, z dominantą czerwieni. Znał się dobrze na historii sztuki. Lubił Egipt starożytny, Bizancjum, sztukę afrykańską i barok. Malował słuchając muzyki Dworaka. Często korzystał z inspiracji greckich mitów, z opowieści biblijnych; z dalekich krajów: Mezopotamii, Egiptu, Persji. Gloryfikował technologię, szczególnie lubił świat starych maszyn. Interesowały go silniki, samochody, balony, samoloty, lokomotywy, które zajmują szczególne miejsce wśród jego rysunków. Jego obrazy przypominają wzory żakardowe, zdradzając dużą precyzję i uwagę skupioną na detalu. Wśród skomplikowanych szczegółów pojawia się często alter ego artysty - wizerunek młodzieńca. Obrazy artysty były prezentowane w ramach Insita 2000 oraz 2007 w Bratysławie.
Gérard Sendrey
Urodzony w 1928 w Canderau, we Francji. Studiował prawo.
W wieku 40 lat zdecydował się poświecić malarstwu. Rozwinął własną technikę, obsesyjnie krzyżujących się linii, tworzących graficzną teksturę siatki. Pracuje tak w tuszu jak i w akrylu, osiągając raz graficzny wyraz to znów budując obraz kolorem. Pierwsza wystawa artysty miała miejsce w 1979 roku w Galerie du Fleuve w Paryżu. Traf chciał, że wystawę tę zobaczył Michel Theovoz - kurator Collection de l’Art Brut w Lozannie. Odtąd artysta zyskał uznanie. Jego obrazy znajdują się w Collection Neuve Invention w Lozannie, kolekcji L’Aracin, Fabuloserie, American Museum of Folk Art w Nowym Jorku. W 1989 twórca założył the Site de la Creation Franche.
Pierre Silvin
Urodził się w 1959 roku w Talence, nieopodal Bordeaux. Mieszka w Leogeats, we Francji.
Zaczął malować w 35 roku życia, po kłopotach w małżeństwie. Tworzy w gwaszu i pastelach charakterystyczne dla siebie gibkie układy postaci i zwierząt. Powstają, dopełnione mocno przez kolor, prymitywne sceny, które po eksperymentach z warstwami malarskimi stają się półprzejrzyste. Obrazy artysty były pokazywane we Francji, USA, Hiszpanii oraz prezentowane w ramach Insity 2000 w Bratysławie. Znajdują się w wielu kolekcjach, m.in. Neuve Invention / sekcja Collection de l’ Art Brut/ w Lozannie.
Yeshayahu Scheinfeld (1909 – 1979)
Urodzony w Kishinev, zmarł w 1979 roku. Studiował w Hebrew Grammar School of Rabbi Zivelson. W 1929 roku wyjechał do Palestyny, do kibucu Magdial, gdzie pracował w gaju pomarańczowym. W 1941 zaczął pracować jako robotnik drogowy. Potem pracował w warsztacie kamieniarskim jako kamieniarz. Zaczął malować w wieku 60 lat. W swoich obrazach powracał do czasów z dzieciństwa. Charakterystycznym ich rysem były fasady budynków, które Scheinfeld „budował” z takich samych okrągłych kamieni z jakich kiedyś budował drogi. Pojawiały się pejzaże pełne światła, harmonijnych żółcieni, pomarańczy, czerwieni. Atmosferę ich idylli zniszczyła wojna w 1973 roku, kiedy to kolorystyka stała się ponura i ciemna. Obrazy artysty znajdują się w ważnych kolekcjach m.in. National Museum of Izrael w Jerozolimie. Były prezentowane w ramach Insity 2007.
Leoš Wertheimer
Urodzony w 1956 w Prerov. Był z zawodu mechanikiem samochodowym, pracował na kolei jako palacz. Od 5 tego roku życia zdradzał zainteresowanie koleją, konstrukcją pociągów. W 1997 zaczął rysować różne typy starych lokomotyw, odsłaniając cały ich mechanizm konstrukcyjny. Rysunki powstawały na długich arkuszach papieru / 45x135/, najczęściej czarno-białe, w ołówku, czasami podkolorowane pastelami, przypominające stare kartki pocztowe. Tego typu obrazów artysta stworzył około 480. Cała uwaga artysty skupiona jest na konstrukcji maszyny jako obiektu idealnego. W ostatnim okresie pojawiły się prace monotematyczne, z widokiem stacji kolejowych, pozbawione ludzi. Obrazy prezentowane były w ramach Insity 2007.
Anna Zemánková (1908 – 1986)
Z wykształcenia dentystka, choć marzyła o studiowaniu sztuki, rodzina nie wyraziła zgody na to. Poślubiła w 1933 Bohumiła Zemana, z którym miała 3 synów i 1 córkę. Śmierć pierwszego syna była dla artystki szokiem, z którego nie otrząsnęła się nigdy. Zaczęła tworzyć około pięćdziesiątego roku życia. Od tego czasu sztuka stała się dla niej koniecznością. Stworzyła nieprawdopodobny, pełen inwencji twórczej własny styl. Artystka zaczynała rysować wcześnie rano, szkicując zarys tego co powstanie, zapisując automatycznie gesty. Później dodawała detale, kolory, ulubione fiolety, żółcienie, pomarańcze, czerwienie. Stosowana technika podlegała impulsowi. Temperę, pastele, dopełniał czasami detal, wykończony przy użyciu cienkopisu. Często używała oleju roślinnego by uczynić pastele bardziej przejrzystymi. Roślinne formy, jak zauważyła Terezie Zemankova - wnuczka artystki, są jedynie maską, za którą skrywają się silne emocje. Szukając ciągle nowych rozwiązań artystka w późniejszych latach perforowała, wytłaczała, haftowała swoje obrazy, przyozdabiając je koralikami, cekinami, diamencikami. Każdy z tych elementów miał symboliczne znaczenie. Artystka nie nadawała tytułów obrazom gdyż jak mówiła, dzięki temu każdy może zobaczyć w nich co innego. Jej prace znajdują się w najważniejszych kolekcjach światowych, włączając ABCD Collection w Paryżu, Collection de l’Art Brut w Lozannie i wielu innych.
Krystyna Zywulska (1918 – 1992)
Właściwie Zofia/ Sonia/ Landau.
Urodzona w 1918 roku w Łodzi, zmarła w 1992 w Düsseldorfie. Polska pisarka, żydowskiego pochodzenia. Była felietonistką, autorką tekstów piosenek, graficzką. Skończyła studia prawnicze w Warszawie. W czasie wojny została przesiedlona do getta. Działała w ruchu oporu pod pseudonimem „Krystyna Żywulska”. Osadzona w Auschwitz, następnie Birkenau. Uciekła z obozu w czasie Marszu Śmierci. Po wojnie, kiedy jej synowie zostali zmuszeni do opuszczenia Polski, wyjechała do Monachium. W Düsseldorfie chora na białaczkę kupiła farby dla swojego wnuka. Pod wpływem impulsu otworzyła pudełko i zaczęła malować. Powstały smutne, skłębione, niepokojące postaci, ptaki, kwiaty. Według relacji jej syna, całe życie marzyła o malowaniu. Obrazy artystki przechowują synowie i przyjaciele.
W 2004 rok miała miejsce wystawa, wraz z odsłoną książki „Przeżyłam Oświęcim”, w Galerii Kamienikon w Warszawie.