KRZYSZTOF ANIOŁEK
Urodzony w 1947 roku. Od 2002 roku mieszka i tworzy w Domu Pomocy Społecznej „Nad Jarem” w Nowym Miszewie. Od 2005 roku uczestnik plenerów „Akcji Oto Ja”. Wielokrotnie nagradzany w konkursach „Oto Ja”. W ramach projektu NIKTZNIKĄD miała miejsce wystawa indywidualna Krzysztofa Aniołka pt. ”A Krzysztof”- przyjęty tytuł to sygnatura artysty. Krzysztof Aniołek rysuje ołówkiem, mocno podkreślając zarys rysunku. W wyniku tego działania powstaje relief wypukły na rewersie pracy, tworzący drugi, ukryty rysunek.
W swoich pracach często powraca do motywu postaci par, koni, samochodów i maszyn.
Zaprezentowane w ramach wystawy prace zostały wypożyczone od artysty, Domu Pomocy Społecznej w Miszewie oraz z Kolekcji "Oto Ja".
MIREK J.
Mieszkaniec w Domu Pomocy Społecznej w Zakrzewie.. Przyjaciel uczestników Akcji "Oto Ja". Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. W ramach wystawy NIKTZNIKAD zostały zaprezentowane listy Mirka J., które znajdują się obecnie w Kolekcji "Oto Ja" w Płocku. Jedyny ślad, który pozostał po osobie Mirka wraz z zapisem wideo Pawła Mysery, prezentowanym w ramach wystawy "Tangram" w galerii "tak" w 2008 roku oraz galerii a.r.t. Jacka Markiewicza w Płocku w 2009 roku.
GENOWEFA JANKOWSKA
Urodzona w 1954 roku. Mieszka i tworzy w Domu Pomocy Społecznej w Zakrzewie. Zaczęła malować kilkanaście lat temu na plenerach Akcji "Oto Ja”. Od tego czasu tworzy kredkami i farbami, ciągle powracając do stałego motywu uszeregowanych „piesków”. Prace zamieszczone w katalogu zostały odkryte w pewnej warszawskiej galerii i wymienione na tzw. czyste płótna malarskie-miały bowiem zostać zamalowane jako kolejne podobrazie.
Uratowane od nieistnienia zaświadczają zarówno o trwałości jak i nietrwałości rzeczy, jak i o prawie jedynie samego artysty art brut do decyzyjności aktu zniszczenia.
MARIUSZ JÓZEFIAK
Od 2010 roku tworzy w Warsztatach Terapii Zajęciowej „Przylesie” w Poznaniu.
Mariusz Józefiak zaczynał od prac malarskich, jednak to ślad kreski ołówka stał się tym jedynym, pełnym ekspresji jego rozpoznawczym znakiem. W swoich pracach powraca do ulubionych motywów pociągów i dworców kolejowych, ciągle odnawiając ich kształt mocną, zdecydowaną kreską.
MIKOŁAJ ŁAWNICZAK
Od wielu lat związany z Warsztatem Terapii Zajęciowej „Krzemień” w Poznaniu. Tworzy zarówno rzeźby w glinie jak i rysunki. W swojej twórczości Mikołaj Ławniczak jest niezwykle oszczędny. Głównym tematem jego prac są przedstawienia kobiet. Prace te to kompozycje segmentów poszczególnych części ciała. W rzeźbie kobiety składają się z oszczędnie potraktowanego korpusu ciała i tzw. kitki. W rysunkach to nogi kobiet pełną najbardziej istotna rolę, przedłużane, za pomocą doklejanych ,kolejnych kartek łączonych taśmą klejącą. Podobnie syntetycznie postępuje Ławniczak w ujęciu pojazdów, w tym ulubionych pociągów. Szczególne miejsce w jego twórczości zajmują małe obiekty, oklejane fotografiami i taśmą klejącą, pełniące rolę przedmiotów magicznych.
PAWEŁ MYSERA
Absolwent Wydziału Rzeźby ASP w Warszawie - dyplom w Pracowni Przestrzeni Audiowizualnej prof. Grzegorza Kowalskiego. Asystent w Pracowni Rzeźba w Architekturze prof. Romualda Woźniaka ASP w Warszawie. Twórczość Mysery to zapis efemerycznych zjawisk natury i działań człowieka. Często dotyka niewidocznych, ukrytych przestrzeni odnoszących się do natury ludzkiej uwikłanej w życie. "Golem" Mysery to spojrzenie rodzącej się świadomości, wpisanej w boski porządek idealnej figury trójkąta.
FRANCISZEK ORŁOWSKI
Absolwent ASP w Poznaniu. Dyplom w zakresie Intermediów w Pracowni prof. Mirosława Bałki w 2010 roku. Swoje realizacje Franciszek Orłowski wiąże z systemem rzeźby otwartej. Prace Orłowskiego to duża dawka emocjonalna, w której kontekst kulturowy, psychiczny i społeczny zostają połączone. W ramach projektu NIKTZNIKĄD Orłowski zaprezentował ślad, w postaci slajdów, performansu "Pocałunek miłości", mającego miejsce w 2008 roku. Artysta dokonał w nim symbolicznej wymiany odzieży z bezdomnymi, podejmując tym samym problem relacji z drugim człowiekiem, przekraczania granic psychicznych i ograniczeń kulturowych. Rozwinięciem idei performansu stała się praca "0 /Zero/", w której namiot-dom został uszyty z pozyskanych ubrań osób bezdomnych.
JAROSŁAW SŁUMIŃSKI
Absolwent szkoły w Laskach. Zamieszczone w ramach wystawy NIKTZNIKĄD cztery prace Słumińskiego to część cyklu ilustracji do „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza- wykonanych brajlem. Prace powstały w 1998 roku. Były prezentowane w Galerii „Ściana” w Laskach i w „Galerii Pod Sukniami” w Szczecinie. Rysunki Słumińskiego to syntetyczne ujęcia postaci, przedmiotów, które w esencjonalny a jednak opisowy sposób budują przekaz kolejnych scen książki. W zdumienie wprawia komiksowa rozmowa bohaterów brajlem, w postaci kropek, dymków wychodzących z ich ust. Prace obecnie znajdują się w depozycie Muzeum Regionalnego w Stalowej Woli.
MARIUSZ SZTUBA
Urodzony w 1975 roku. Od wielu lat tworzy w Warsztatach Terapii Zajęciowej „Przylesie” w Poznaniu. Sztuba wierny jest raz przyjętemu systemowi swoich prac, dla których punktem wyjścia są encyklopedie, albumy historyczne i inne ilustracyjne opowieści świata. Materiałem pozostaje zawsze kalka, na której Sztuba kalkuje obrazy z albumów, z tą różnicą , że przekaz nigdy nie ma stanowić idealnego odzwierciedlenia materiału źródłowego. Mariusz nie pisze lecz kalkuje pismo niczym drukarz. W centrum obserwacji znajdują się zarówno postacie historyczne, sceny walk, kontynenty, kraje, miasta czy także ostatnio samoloty.
KSAWERY ZARĘBSKI
Urodził się w 1901 roku w Warszawie. We wrześniu 1939, wraz formacjami lotniczymi brał udział w kampanii obronnej a po jej zakończeniu przedostał się do Anglii. Walczył jako członek nadziemnego personelu lotniczego, w strukturach angielskiego lotnictwa wojskowego RAF. Po wojnie zaczął przejawiać pierwsze symptomy choroby-cierpiał na manię prześladowczą. Powrócił do Polski w 1955 roku. Nie mógł się jednak przystosować do warunków życia w socjalistycznej ojczyźnie. W 1958 roku został internowany w szpitalu psychiatrycznym, z orzeczeniem schizofrenii. Fakt aresztowania, zamknięcia w szpitalu potraktował, jako dowód na to, że ma do odegrania misję dziejową i stanowi zagrożenie dla obecnych władz politycznych. W 1969 roku zaczął tworzyć tzw. „Plansze”, w których odnosi się głównie do problemów kosmologicznych, życia szpitalnego, kontekstu historycznego lecz także do magicznej siły roślin: mlecza i bzu. Ksawery Zarębski do końca życia, do roku 1983 albo 1984, przebywał w szpitalu w Branicach.
Pozostałych 12 plansz, prezentowanych w ramach wystawy „Postać z Branic-Ksawery Zarębski.”, znajduje się w depozycie Samodzielnego Wojewódzkiego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Branicach.